- mübtəla
- sif. <ər.>1. Aludə, düçar, giriftar, tutulmuş. Kimə kim, dərdimi izhar qıldım, istəyib dərman; Özümdən həm betər bir dərdə onu mübtəla gördüm. F.. <Fərman:> Aya, görəsən, o da mənim kimi dərdə mübtəladır, ya salamatdır? Ə. H.. Mübtəla etmək (eləmək) – düçar etmək, giriftar etmək. Tökür sirişk əvəzində gözüm üzə al-qan; Olubdu çünki könül zarü mübtəlası gülün. X. N.. <Əbdül:> Allah heç kəsi qumara mübtəla eləməsin. Ə. H.. Mübtəla olmaq – düçar olmaq, giriftar olmaq, tutulmaq. Əziz balalar! Biz anadan təvəllüd tapıb da bu mərtəbəyə yeriş etməkdə böyük zəhmətlərə, ağır məşəqqətlərə mübtəla olduq! N. N.. <Qurbanqulu:> Sən də, mən də, ikimiz də bir dərdə, bir qəmə mübtəla olmuşuq. T. Ş. S.. Mübtəla qılmaq – bax mübtəla etmək (eləmək). Az eyləmə inayətini əhli-dərddən; Yəni ki çox bəlalərə qıl mübtəla məni. F.. Səbəb nə oldu məni hicrə mübtəla qıldın? X. N..2. Bir şeyin həddindən artıq aludəsi, düşkünü, azarkeşi. Oğul da deyirdi: – Mən xəstəyəm, tiryəkiyəm, tərk edə bilməyirəm, mübtəlayəm. S. H.. Əkbər elm adamı, kitab mübtəlası da deyildi. M. C..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.